Üniversite yıllarımdan beri her yolum düştüğünde Altınoluk köy meydanındaki Dertalmaz kahvaltı evinde kahvaltı yaparım, çay içerim, bazen gözleme yerim…
Hatrı sayılır bir vaktimi orada geçiririm; Dertalmaz kahvaltı evinin yanında bir başka kahvaltı evi daha var.
Orası benim takıldığım mekandan daha çok çalışır, ben her oraya gittiğimde benim oturduğum mekanda 5 masa dolu ise o mekanda 10 masa dolu olurdu…
Aynı ürünler olduğu halde bir türlü anlam veremezdim bu çelişkiye..
Halen de veremedim…
Her ne ise beni o mekana çeken esas kahvaltı ürünleri, ürünlerinin kalitesi veya çokluğu değildi…
O mekanda ayrı bir huzur vardı;
Kahvaltı yaparken insana bir rahatlık gelirdi;
Ortamdan kalkamazdım;
Kahvaltımı yaparken gözüm mekanın en arkadaki masasında oturan yaşlı bir teyzeye takılırdı…
Sessiz sakin kendi halinde o masada oturur; elinden hiç düşmeyen kuranı kerimi okurdu. Sonradan öğrendim adı Aşye Coşkun imiş…
Bir tatil bölgesinde bize gerçek dünyadan kopmamamızı söyler gibiydi…
Temiz güzel yüzünde belki de kendi annemizi görürdük, bir Anadolu kadını idi…
Onun o temiz yüzü ve güzel ışığında kahvaltımı yaparak kalkardım…
Yıllar boyunca o mekana o nenemizin güzel enerjisi ve ışığı için gittim;
Son gittiğimde mekan bana biraz karanlık geldi;
O güzel teyze de yerinde yoktu…
İçimi bir burukluk aldı…
Korkarak Sordum
öldü dediler…
Ve son kahvaltım tatsız oldu, tuzsuz oldu…
Yıllar sonra anladım neden o mekanı ve o mekanda kahvaltıyı sevdiğimi…
Ürünler değil o güzel insan oraya bir huzur katıyormuş
Yine Altınoluk’a gideceğim ilk aklıma gelen köydeki kahvaltı mekanını mekan yapan o güzel teyzemiz oldu…
Teselli kaynağım ise geriye bıraktığı gençlerin de temiz gençler olması…
Mekanı cennet olsun…
